ประวัติหลวงพ่อสุ่ม สิรินฺธโร วัดหนองหว้า อำเภอคงจังหวัดนครราชสีมา

ประวัติพระครูสิทธิธรรมธร (หลวงตาสุ่ม สิรินฺธโร)

ทายาทศิษย์ผู้สืบทอดวิทยาคม หลวงปู่คง ฐิติปัญโญ วัดตะคร้อ
หากกล่าวถึงพระครูสิทธิธรรมธรน้อยคนนักที่จะรู้จัก แต่ถ้าหาเอ่ยชื่อว่าหลวงตาสุ่ม วัดหนองหว้าก็น้อยคนนักที่จะไม่รู้จัก ตั้งแต่ลูกเล็กเด็กแดง ไปจนถึงคนอายุ ๗๐-๘๐ ย่อมรู้จักและให้ความเคารพ ทุกคนจะเรียกว่าหลวงตาสุ่มบ้าง หลวงพ่อสุ่มบ้าง หลวงปู่สุ่มบ้าง บางท่านก็เรียกหลวงเตี่ยบ้าง ทุกสรรพนามที่เรียกล้วนมาจากความรักและเคารพสุดหัวใจของศิษย์แต่ละคนที่จะหาคำมาเรียบเรียงเรียกเพื่อให้สมแก่ใจแห่งแรงศรัทธาที่มีต่อท่าน
หากนึกถึงหลวงตาสุ่มนึกถึงอะไร ทุกท่านก็จะตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า นึกถึงของขลัง แม้ค้าก็จะบอกว่าของหลวงตาสุ่มเป็นเมตตามหานิยมดี พวกไหนชอบนักเลงก็จะบอกว่าของหลวงพ่อสุ่มเหนียวดี ใครชอบเสี่ยงโชคก็จะบอกว่าของหลวงเตี่ยโชคลาภดีตามความศรัทธาของแต่ละคน แต่การที่ท่านจะโอ้อวดนั้นย่อมไม่มีแก่พระผู้เฒ่ารูปนี้ หลายท่านจึงเกิดความสนใจอยากทราบว่า หลวงตาสุ่ม มีความเป็นมาอย่างไร ผู้เขียนจึงได้ขอความเมตตาท่านเพื่อจะนำประวัติอันยากยิ่งที่จะได้ยินจากปากท่าน ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร เพราะไม่ใช่ท่านจะเล่าง่ายๆ นี่แหล่ะครับท่านผู้อ่านที่สำนวนว่าไว้ “ของจริงนิ่งเป็นใบ้” แต่วันนี้ในวัย ๗๙ ปี ท่านย่างเข้าสู่วัยชรา จึงจะมาเล่าให้ลูกหลานฟังเป็นวิทยาทาน ผู้เขียนจึงขอเรียบเรียงตามที่ท่านเมตตาเล่าให้ฟังเพื่อเพิ่มเติมเฉลิมศรัทธาแก่ท่านผู้อ่านต่อไป

ชาติภูมิ
หลวงตาสุ่มท่านเกิดเมื่อวันเสาร์แรม ๓ ค่ำ เดือน ๙ ปีเถาะ ณ ตำบลหนองมะนาว อำเภอคง จังหวัดนครราชสีมา หลายท่านคงสงสัยว่าชื่อสุ่มเป็นมาอย่างไร มูลเหตุคือ ในสมัยโบราณย้อนไปพุทธศักราช ๒๔๘๒ ครอบครัวท่านมีอาชีพทำนา เมื่อบิดามารดาลงนาก็จะเอาท่านขังสุ่มไก่เอาไว้ เพื่อป้องกันอันตรายจากการที่ท่านเล่นซุกซน ท่านจึงถูกขนานนามว่า สุ่มตั้งแต่นั้นมาจนถึงหลวงตาสุ่มของเราในปัจจุบัน เมื่อท่านเจริญเติบโตขึ้นบิดามารดาจึงนำท่านไปฝากเรียนที่วัดประคำอารามศรี ในช่วงนี้เด็กชายสุ่ม โชตินอกได้ศึกษาอักขระขอม ไทย บทมนต์ต่างๆ จากพระอาจารย์พร และพระอาจารย์จี่ พระภิกษุในวัดประคำอารามศรี
ท่องเที่ยวหาความรู้
สมัยก่อนโจรมันชุกชุมต้องมีของป้องกันตัวเอง ท่านเดินทางไปแถบจังหวัดปราจีนบุรี สระแก้ว ชลบุรี แต่ก่อนไม่เจริญเต็มไปด้วยชุมโจร ไปจนถึงเขาลูกหนึ่งเขาเรียกกันว่า เขตสิงห์ป่าซุง เขาลูกนี้ชุมเสือมันแบ่งกันปกครอง มี ๔ ชุมเสือเขาจะไม่ข้ามเขตกัน ใครเข้าไปมีแต่ตายกับตาย แต่ท่านก็อยากได้วิชาจึงข้ามไปจนถึงเขตจังหวัดชลบุรีเพื่อไปฝากตัวเป็นศิษย์ อาจารย์ปรั่ง อาจารย์สักยันต์ชื่อดังแห่งเมืองชลบุรีในสมัยนั้น ซึ่งถือเป็นรอยสักแรกที่ท่านได้รับการประสิทธิ
ชายหนุ่มร่างเล็กนามว่านายสุ่ม โชตินอก ถึงแม้จะมีของดีไว้ป้องกันตัว เที่ยวงานบ้านไหนไม่เคยมีเรื่องกับใครนอกจากว่า จะมีคนมาหาเรื่องเอาเป็นว่าไม่ยอมให้ใครมาหยามได้กันเลยทีเดียว นายสุ่ม โชตินอกจึงเป็นที่รักของเพื่อนๆ เพราะเป็นคนจริง มีสัจจะเป็นที่ตั้ง เที่ยวทำงานและเรียนวิชาตามที่ต่างๆ มาจนถึงระยะหนึ่งเกิดอาการเจ็บป่วยด้วยไข้ดง เนื่องจากตรากตรำงานในป่าดงเป็นเวลานาน รักษาอย่างไรก็ไม่หาย บิดามารดาจึงมองเห็นวาสนาบารมีเป็นที่พึ่งในพระพุทธศานาได้ต่อไป

สู่ร่มกาสาวพัสตร์
จึงนำนายสุ่มไปฝากตัวเข้าสู่บวรพุทธศาสนา กราบลาอุปสมบทในวันที่ ๒๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๑๔ ณ อุโบสถวัดตะคร้อ โดยมีพระครูคงคนครพิทักษ์ (หลวงปู่คง) เป็นพระอุปัชฌาย์ พระมหาสมจิตร เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระมหาประเสริฐ เป็นพระอนุสาวนาจารย์ เมื่ออุปสมบทแล้วผลปรากฏว่าโรคภัยต่างๆ หายสิ้นไม่มาเบียดเบียนอีกเลยจนถึงปัจจุบันจึงตัดสินใจถวายชีวิตเป็นพุทธบูชาตั้งแต่นั้นมา นี่แหล่ะครับท่านผู้อ่านที่เคารพวาสนาบารมีของคนเราสร้างสมมาไม่เหมือนกัน อาจจะด้วยอธิฐานบารมีท่านหลวงตาสุ่มสร้างสมมาข้ามภพข้ามชาติ เพื่อมาช่วยลูกศิษย์ให้พ้นทุกข์พ้นภัยก็อาจจะเป็นไปได้
การศึกษาพุทธาคม
เล่ากันต่อไปครับท่านอุปสมบทแล้วท่านจึงมาจำพรรษาที่วัดหนองหว้า อำเภอคง จังหวัดนครราชสีมา โดยมาจำพรรษาอยู่กับพระครูประโชติธรรมพิทักษ์ (หลวงพ่อแสน) เจ้าอาวาสวัดหนองหว้า เปรียบเสมือนพี่ชายของท่าน โดยงานบริหารต่างเป็นหน้าที่ของหลวงพ่อแสนซึ่งถือว่านอกจากงานบริหารคณะสงฆ์ในอำเภอคงแล้วยังเป็นนักเทศน์ชื่อดังในสมัยนั้น แต่อุปนิสัยหลวงตาสุ่มนั้นท่านเก็บตัวเงียบ อาศัยอยู่กุฏิเล็กในสวนป่าของวัด เร่งเพียรวิชา ฝึกฝนวิชาอาคมต่างๆ เมื่อสงสัยในธรรมะก็จะถามหลวงพ่อแสน เมื่อสงสัยในวิชาอาคมต่างๆ ก็จะไปสอบถามหลวงปู่คง พระอุปัชฌาย์ของท่านซึ่งถือเป็นพระเกจิอาจารย์ที่มีชื่อเสียงระดับประเทศในสมัยนั้น ซึ่งสมัยนั้นดังๆ ในโคราชก็ต้องสามรูปนี้ คือ หลวงปู่นิล วัดครบุรี หลวงปู่คง วัดตะคร้อ หลวงพ่อคูณ วัดบ้านไร่ วิชาที่ท่านได้มามากที่สุดท่านกล่าวว่าคือวิชาของหลวงปู่คง วัดตะคร้อ ท่านเมตตาเล่าต่อว่า วิชาอาคมจะขลังได้จิตมันต้องดีนะ ท่านจึงได้เรียนวิปัสสนากรรมฐานกับพระเถราจารย์ผู้เชี่ยวชาญในสมัยนั้นคือ ได้ฝึกกรรมฐานกับเจ้าคุณปทุมญาณมุนี ที่ปรึกษาเจ้าคณะจังหวัดนครราชสีมาในขณะนั้นและหลวงพ่อพระมหาธนิต ปัญญาปสุตโต ปธ ๙ นอกจากนี้ยังได้ร่วมธุดงพระวิปัสสนาจารย์แห่งประเทศไทยกับสมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ) อีกด้วย ทำให้จิตมีความมั่นคงหนักแน่นเดินทางศึกษาวิชาอาคมต่างๆ ต่อไป ยังพระเกจิอาจารย์และฆราวาสผู้เรืองเวทในสถานที่ต่างได้ตำราต่างๆมามากมาย ไปจนถึงสระบุรี วนมาหนองคาย ขึ้นไปเชียงราย กลับมายังวัดหนองหว้า ศึกษาวิชาอาคมต่อกับหลวงปู่ก่ำ วัดบ้านไร่ หลวงปู่ธัมมา ทั้งสองรูปนี้เป็นทายาทศิษย์เอกหลวงปู่เสี่ยง วัดเสมาใหญ่ หลวงตาสุ่มท่านเล่าว่า สองรูปนี้ถือว่าได้มากรองจากหลวงปู่คง ได้วิชาถ่ายรูป ให้รูปขลัง ได้วิชาเสกด้าย พระคาถาต่างๆ ครั้งหนึ่งสมัยที่หลวงพ่อคูณ ปริสุทฺโธ จำพรรษาอยู่ที่วัดสระแก้ว อำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา พระอาจารย์สุ่มได้ไปกราบขอบารมี หลวงพ่อคูณถามว่า “พระสูบยาเป็นไหม” พระอาจารย์สุ่มตอบว่า “เป็นครับ” นั่งสูบยาอยู่กับหลวงพ่อคูณพอสมควรแล้ว หลวงพ่อคูณจึงได้ทำพิธีฝังตระกรุดทองคำให้ และได้ศึกษาตำราพระครูสิทธิบริหาร (หลวงปู่ขุน) ศึกษาตำราหลวงปู่เขียว วัดปอบิด



อาจารย์สักยันต์แห่งวัดหนองหว้า
ท่านผู้อ่านครับ สายน้ำและเวลาย่อมไม่มีวันไหลกลับ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี นับวันชื่อเสียงพระอาจารย์สุ่มจะยิ่งเป็นที่รู้จักมากขึ้น ในหมู่ชายชาตรี มักกล่าวกันว่าสักยันต์กับพระอาจารย์สุ่มเหนียวจนหมากัดไม่เข้า ท่านเมตตาเล่าต่อว่าทีแรกเดิมทีก่อนที่จะได้มาสักยันต์ เล่าถึงอาจารย์สี จังหวัดเชียงรายเป็นผู้ทรงคาถามาก ลูกศิษย์ชื่อสีเหมือนกัน (หมอลำสี หาเหตุ) ได้นำหมอลำไปแสดงที่จังหวัดเชียงราย ได้มีเรื่องกับนักเลงเจ้าถิ่นต่างคนต่างไม่ยอมกัน ทั้งยิงกัน ฟันกัน ไม่มีใครทำอะไรกันได้ต่างคนต่างเหนียว จึงสอบถาม ผลปรากฏว่าเป็นศิษย์ครูเดียวกัน เช้าวันต่อมาจึงไปกราบอาจารย์สี และเป็นเพื่อนกันตั้งแต่นั้นมา ด้วยเหตุนี้หมอลำสี หาเหตุ จึงได้นำคาถาที่อาจารย์สี เชียงรายมอบให้ นำมาด้วยพร้อมด้วยหมู่เพื่อนจำนวนหนึ่งที่ไม่สามารถเดินทางไปถึงจังหวัดเชียงรายได้แต่อยากจะมีลายสักเหมือนหมอลำสีบ้าง มาขอร้องให้หลวงตาสุ่มทำพิธีสักให้โดยมอบคาถาอาจารย์สี เชียงรายให้ หลวงตาท่านพิจารณาแล้วเห็นว่าเป็นวิชาที่ขลังมาก จึงทำพิธีขอวิชาท่านเจ้าของตำราและทำพิธีสักให้บนโรงลิเกเก่า วัดหนองหว้า พวกที่สักไปต่างพบกับปฏิหารต่างๆ ทั้งหมากัดไม่เข้า เข็มฉีดไม่เข้า ฟันแทงไม่เข้า ตามแต่ละคนจะเจอแบบไหน ทำให้ชายหนุ่มทั้งหลายต่างแห่มาขอสัก ต่างยอมรับกันว่าพระอาจารย์สุ่มถือของขึ้น นับว่า ถ้าเจอคนอายุสัก ๔๐,๕๐,๖๐ ปี เกือบทั้งหมดในหมู่บ้านย่อมมีลายยันต์หลวงตาสุ่มกันทั้งนั้นน้อยคนนักที่จะไม่มี แต่ปัจจุบันท่านเลิกสักแล้วครับรุ่นหลังๆ อาจจะไม่เห็น

ประสบการณ์ลูกศิษย์หลวงตาสุ่ม
ท่านได้เริ่มทำตระกรุด ผ้ายันต์ มาเรื่อยๆ จนเป็นที่รู้จักโดยทั่วไป ลูกศิษย์รุ่นแรกๆ ที่เป็นที่รู้จักและมักพูดถึงอยู่บ่อยๆ นั่นก็คือนายดี บ้านโนนแดง ศิษย์ผู้ได้รับการสักจากท่าน นายดีผู้นี้ไม่ธรรมดา ตีรันฟันแทงรอดทุกครั้ง เป็นคนใจนักเลง ครั้งหนึ่งถูกรุมจากคู่อริ ชาวบ้านต่างพูดกันว่ายังไงก็ไม่รอด เมื่อคู่อริหนีไปแล้ว นายดีไม่มีเลือดออกแม้แต่หยดเดียว ยกมือขึ้นหัว ลูบหัว แล้วเดินกลับบ้านแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างล่ำลือถึงวิชาในตัวนายดี แต่สุดท้ายก็เสียชีวิต เพราะไปสักทับรอยที่หลวงตาเคยสักให้ จึงทำให้วิชาอ่อนลงและศรัตรูสามารถทำร้ายได้ ท่านพูดด้วยความสงสารศิษย์ที่ไม่ฟังคำท่านที่เคยบอกไว้ว่าห้ามสักทับรอย อันนี้ถือเป็นตำนานไปแล้ว แต่ที่ผู้เขียนได้เกิดทันก็คือเรื่องของนายเม่น วัยรุ่นบ้านโนนแดง ถึงจะขอนำมาเล่าผู้อ่านคงจะไม่รำคาญนะครับ นายเม่น เป็นวัยรุ่นเลือดร้อนไฟแรง มีเพื่อนมาก บางครั้งก็มีเรื่องกับวัยรุ่นต่างหมู่บ้าน ครั้งหนึ่งครั้งสำคัญในชีวิตนายเม่น เมื่อไปเที่ยวงานไหม ที่อำเภอบัวใหญ่ ได้ถูกคู่อริใช้ปืนไล่ยิง ระยะเผาขน นัดแล้วนัดเล่า คิดว่ายังไงก็ไม่รอด รอดก็ไม่ใช่คนแล้ว นายเม่นวิ่งแบบไม่คิดชีวิต แต่เมื่อจ่อยิงนายเม่น ยิงยังไงก็ไม่ออก ยิงขึ้นฟ้าก็ออกตามปกติ จึงรอดตายมาได้ ผู้เขียนจึงได้สอบถามว่ามีของดีอะไรติดตัว ก็เห็นมีแต่ตระกรุดโทนคาดเอว หลวงตาสุ่มติดตัวเท่านั้น นี่ละครับเรื่องที่ไม่น่าเชื่อแต่เกิดขึ้นจริงๆ ปัจจุบันก็สามารถไปสืบเสาะถามได้จากเจ้าตัวโดยตรง

พ่อแสนชอบสวด หลวงพ่อสุ่มชอบเสก
เล่ากันต่อครับกับเรื่องราวของหลวงตาสุ่ม สิรินฺธโร พระเกจิผู้เรืองวิทยาคมแห่งวัดหนองหว้า ชื่อเสียงปรากฏเป็นที่รู้กันว่า ลูกหลานไม่สบาย ค้าขายไม่ดี จะเดินทางใกล้ไกล ตั้งแต่เกิดจนตายเมือมีความเดือดร้อนก็จะมาให้หลวงตาสุ่มช่วยปัดเป่าให้ทุกรายไป หันหน้าเข้าฝา เป่าๆ เสกๆ เป็นอันใช้ได้ จึงมีฉายาที่เขาเรียกกันว่า “หลวงพ่อแสนชอบสวด หลวงพ่อสุ่มชอบเสก” ความหมายคือหลวงพ่อแสน ท่านเป็นพระที่ทรงภูมิความรู้ สวดบทไหนเป็นล้มบท ไม่มีการตัดบทแม้แต่บทเดียว พระในวัดต่างให้ความเคารพและเกรงใจท่านมาก ถ้าท่านพูดคำเดียวไม่ว่าชาวบ้านหรือพระก็ต้องฟังท่านหมด ส่วนหลวงพ่อสุ่ม ท่านเป็นผู้ช่วยหลวงพ่อแสน เป็นผู้ทรงเวทย์วิทยาคม เก่งในด้านการปลุกเสกเรื่องรางของขลังต่างๆ เริ่มจากการเป็นอาจารย์สักยันต์ ทำตระกรุด ผ้ายันต์ พระผง ตามโบราณจารย์ท่านเคยทำมา ครั้งหนึ่งท่านเล่าว่า ได้นั่งอยู่ในโบสถ์วัดแห่ง ได้เห็นกระดาษเป็นรูปยันต์ ท่านจึงจดจำวิธีลงและเสกยันต์นั้นได้จนขึ้นใจ แล้วนำมาทำตระกรุด ลองให้ลูกศิษย์ยิง ปราฏกว่า ยิงไม่ออก ท่านว่าวิชานี้ใช้ได้จึงถือมาตั้งแต่นั้น


ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาส
เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๔๒ พระครูประโชติธรรมพิทักษ์ (หลวงพ่อแสน) เจ้าคณะอำเภอคง เจ้าอาวาสวัดหนองหว้า อาพาธหนัก และมรณภาพในเวลาต่อมา หลวงตาสุ่มท่านได้สูญเสียสหธรรมิกที่สำคัญผู้เปรียบเหมือนพี่ชายของท่าน ภาระงานต่างๆ ที่หลวงพ่อแสนทำไว้ จึงตกมาที่ท่าน ชาวบ้านทั้ง ๔ หมู่บ้านคือ บ้านโนนแดง บ้านคูขาด บ้านหนองหว้า บ้านหนองหว้าน้อย จึงพร้อมใจกันนิมนต์ขึ้นเป็นเจ้าอาวาสต่อจากหลวงพ่อแสนเพื่อเป็นหลักให้กับวัดหนองหว้าต่อไป ท่านกล่าวว่า “ตำแหน่งเจ้าอาวาสไม่ปรารถนาเลย เพราะภาระมาก ต้องรับผิดชอบ แต่เมื่อชาวบ้านไม่มีที่พึ่งก็ต้องเป็นที่พึ่งให้เขา” จึงได้รับการแต่งตั้งเป็นพระอธิการสุ่ม สิรินธโร เจ้าอาวาสวัดหนองหว้า สืบสานงานที่หลวงพ่อแสนเคยทำไว้ ทั้งการก่อสร้างศาลาการเปรียญหลังใหญ่ที่ยังคงเหลืออีกมาก จนสำเร็จลุล่วงด้วยดี สืบสานงานปริวาสกรรม พัฒนาจนเป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศ เป็นที่รู้จักกันดีว่า ๑-๑๐ เมษายน ของทุกปี จะมีพระภิกษุมาร่วมงานจากทั่วประเทศ และมีอุบาสกอุบาสิกาเดินทางมาจำนวนมาก เพื่อมาชำระศีลให้บริสุทธิ์ และมาอบรมวิปัสสนากับฐานกับหลวงตาสุ่ม วัดหนองหว้าพัฒนาอย่างต่อเนื่องจากรุ่นสู่รุ่นทั้งทางด้านจิตใจ และด้านวัตถุ
สมณศักดิ์
ด้วยคุณความดีของพระอธิการสุ่ม สิรินธโร จึงได้รับพระราชทานสมณศักดิ์ ที่ พระครูสิทธิธรรมธร ในปี ๒๕๔๕ สร้างความปลาบปลื้มและสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณหาที่สุดไม่ได้ และเลื่อนสมณศักดิ์เป็นพระครูชั้นโท ชั้นเอก ตามลำดับราชทินนามเดิม
บัดนี้กาลเวลาล่วงมา หลวงตาสุ่มอายุถึง ๘๐ ปี ยังเป็นร่มโพธิ์ใบใหญ่ร่มไทรใบหนาให้กับเหล่าศิษย์ ท่านทั้งหลายสามารถมากราบท่านได้ทุกวัน ที่วัดหนองหว้า ตำบลคูขาด อำเภอคง จังหวัดนครราชสีมา พระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบตามคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ผมขอนำเสนอครับ